Idź do drugiego człowieka, który na kolanach
modli się za ciebie i przeprasza Stwórcę.
Daj świadectwo Prawdzie, która
stoi na straży świata na granicy.
Nie zapominaj z jakiego ogrodu wyszedłeś
i do jakiej krainy masz dotrzeć.
Patrz na świat oczami dziecka, śmiej się,
ale też ucz od mądrzejszych od ciebie;
miej miarę we wszystkim poza mną samą.
Przebaczaj nie w swoje imię, ale Tego,
którego zawiesili na drzewie
Uważaj na słowa zbyt gładkie,
od ludzi, którzy plotą farmazony bez pokrycia,
walcz o swoją duszę i tych, którzy
są ci krewnymi na wyboistych ścieżkach życia.
Wyciągaj wnioski, bo tylko tak dotrzesz
do chwały swoich przodków:
Maryi, Pawła, Mojżesza, Abrahama i Ewy.
Idź moje dziecko!
Z przebaczeniem na ustach i w sercu.
Idź!
P.S. Inspiracją był wiersz Zbigniewa Herberta „Przesłanie Pana Cogito”.
PPS Caritas to po łacinie miłość.
Poruszający szczególnie gdy czytam nie mając sił ani ochoty iść.
Czasem warto się zatrzymać i na przykład pooglądać widoki.